Posted by Άνεμος | Posted in | Posted on Κυριακή, Ιουλίου 12, 2015
Βραδιά συνείδησης και η σημερινή. "Τοκ τοκ", χτύπησε με τη γνωστή της διακριτικότητα. Δε θέλω να περάσει, ποτέ όμως δε μου κάνει το χατίρι. Ανοίγω και μπουκάρει μέσα... Άλλη μια δύσκολη βραδιά...
Τα λέει... Καλά τα λέει... Δυσχεραίνει η ατμόσφαιρα. Το περίμενα. Στρώθηκε και μιλάει ακατάπαυστα. Τίποτα δεν κράτησε για τον εαυτό της... Δεν της το ζήτησα. Ήλπιζα σε λίγη συμπόνια. Μάταια... Τι σού είναι το υποσυνείδητο... Οι σκέψεις σου και μόνο σε προβληματίζουν, Όχι τίποτα σοβαρό, για να περάσουν οι στιγμές... Να γεμίζει το μυαλό ανόητες συζητήσεις, σε ένα διάλογο με ένα πρόσωπο και δύο προσωπεία... Και όλα, ενώ ήδη γνωρίζεις τι υφίσταται ή όχι... Είναι καθορισμένο...
Σκέψη και όρια δε βαδίζουν πλάι - πλάι. Το ένα πετάει, το άλλο πατάει στη γή... Και 'συ, σαν ένα μπαλόνι με ήλιο, Μπορείς να πετάξεις, αλλά είσαι για πάντα δεμένο στη γη... Αν είχες χέρια, θα έλυνες τον κόμπο; Πιστεύω πως όχι... Τι λέω, σίγουρα όχι...
Ίσως οι σκέψεις μας να γίνονται σύννεφα. Όσο περισσότερες, τόσο πιο σκούρο το χρώμα. Και όταν μαζεύονται πολλές, ξεσπάει μπόρα στο κεφάλι μας. Γινόμαστε μούσκεμα... Ομπρέλα δεν υπάρχει, όχι για τέτοια βροχή...
Και θα βραχείς... Και θα στεγνώσουν πάνω σου... Δεν έχεις άλλα ρούχα... Θα ζήσεις μ' αυτό. Κάθε μεταβολή θα διαγράφεται στο ύφασμα...
Τα λέει... Καλά τα λέει... Δυσχεραίνει η ατμόσφαιρα. Το περίμενα. Στρώθηκε και μιλάει ακατάπαυστα. Τίποτα δεν κράτησε για τον εαυτό της... Δεν της το ζήτησα. Ήλπιζα σε λίγη συμπόνια. Μάταια... Τι σού είναι το υποσυνείδητο... Οι σκέψεις σου και μόνο σε προβληματίζουν, Όχι τίποτα σοβαρό, για να περάσουν οι στιγμές... Να γεμίζει το μυαλό ανόητες συζητήσεις, σε ένα διάλογο με ένα πρόσωπο και δύο προσωπεία... Και όλα, ενώ ήδη γνωρίζεις τι υφίσταται ή όχι... Είναι καθορισμένο...
Σκέψη και όρια δε βαδίζουν πλάι - πλάι. Το ένα πετάει, το άλλο πατάει στη γή... Και 'συ, σαν ένα μπαλόνι με ήλιο, Μπορείς να πετάξεις, αλλά είσαι για πάντα δεμένο στη γη... Αν είχες χέρια, θα έλυνες τον κόμπο; Πιστεύω πως όχι... Τι λέω, σίγουρα όχι...
Ίσως οι σκέψεις μας να γίνονται σύννεφα. Όσο περισσότερες, τόσο πιο σκούρο το χρώμα. Και όταν μαζεύονται πολλές, ξεσπάει μπόρα στο κεφάλι μας. Γινόμαστε μούσκεμα... Ομπρέλα δεν υπάρχει, όχι για τέτοια βροχή...
Και θα βραχείς... Και θα στεγνώσουν πάνω σου... Δεν έχεις άλλα ρούχα... Θα ζήσεις μ' αυτό. Κάθε μεταβολή θα διαγράφεται στο ύφασμα...
Μέχρι την επόμενη βροχή...
Σε σκεφτόμουν και μου έλειψες λίγο. Βλέπω ακόμα εδώ. Ελπίζω να είσαι καλά...
Creep, μέσω ανωνυμίας, διότι πλέον δεν μπορώ να μπω στο λογαριασμό μου. Θλιβερό :Ρ
ΥΓ: Δεν είμαι ρομπότ.
Χάρηκα που με σκεφτόσουν... Ακόμα εδώ δε θα το έλεγα, αλλά όλοι λίγο πολύ περνάνε πού και πού από παλιές γειτονιές...
Καλά είμαι,ναι. Ελπίζω και συ το ίδιο. Θλιβερό, σίγουρα. Δε γίνεται τίποτα;
Στείλε μου στο mail μου :)
Υ.Γ. Δεν είμαι σίγουρος :P
Τίποτα απολύτως! Θα κάνω νέο μπλογκ φοβάμαι.
Το μέηλ σου ποιο είναι;
Υ.Γ. Συκοφαντίες :D
Creep