Παραμένεις...

1

Posted by Άνεμος | Posted in | Posted on Κυριακή, Σεπτεμβρίου 27, 2015

Δε γνωρίζω αν ήταν της μοίρας σου γραφτό. Ίσως και οι άγγελοι να έχουν αμαρτίες... Ίσως αδικείσαι και 'συ από τη ζωή, όπως τόσοι... Δεν πτοείσαι. Δεν το βάζεις κάτω. Είναι αυτή η μαγεία πάνω σου, που σε κρατάει χαμογελαστή! Δίχως σταματημό...!

Μια σπιρτάδα πρωτόγνωρη. Μια φωτοβολίδα χαράς σε ένα κόσμο δυστυχίας και απάτης. Και 'συ εκεί, ανίκανη να χάσεις το χαμόγελο. Ανίδεη στη μιζέρια που μας κυβερνά. Ο ουρανός γεμάτος γκρίζα σύννεφα, μα εσύ έχεις τη λύση. Σα μικρό παιδάκι, σκαλίζεις το μικρό σου βαλιτσάκι, βρίσκεις το μαγικό ροζ μαρκαδοράκι, βάφεις το πιο αφράτο σύννεφο και ξεκινάς τη βόλτα σου! Χωρίς δεύτερη σκέψη. Σου το θαυμάζω! Σου το αναγνωρίζω!

Πώς μπορεί κάποιος να σκοτώνει τόση ζωντάνια; Να βάλει φωτιά και να κάψει τέτοια φτερά; Κι όμως... τέτοιος σου έλαχε. Και η αδικία δεν έχει τελειωμό...

Το καλό όμως εσύ ψάχνεις παντού. Τα χτυπήματα δε σε πληγώνουν. Τα δάκρυα δεν αφήνουν στίγματα. Μα, κυρίως, αυτό το χαμόγελο αρνειται πεισματικά να λείψει... Παραμένει εκεί ! Όλες τις στιγμές, όλες τις φορές, σε όλες τις ψυχές...

Πολλοί άνθρωποι είναι μοναδικοί. Θα ίσχυε και για σένα, αν ήσουν σαν εμάς... 

Μα εσύ παραμένεις ένας άγγελος... !

Βρεγμένη συνείδηση...

3

Posted by Άνεμος | Posted in | Posted on Κυριακή, Ιουλίου 12, 2015

Βραδιά συνείδησης και η σημερινή. "Τοκ τοκ", χτύπησε με τη γνωστή της διακριτικότητα. Δε θέλω να περάσει, ποτέ όμως δε μου κάνει το χατίρι. Ανοίγω και μπουκάρει μέσα... Άλλη μια δύσκολη βραδιά...

 Τα λέει... Καλά τα λέει... Δυσχεραίνει η ατμόσφαιρα. Το περίμενα. Στρώθηκε και μιλάει ακατάπαυστα. Τίποτα δεν κράτησε για τον εαυτό της... Δεν της το ζήτησα. Ήλπιζα σε λίγη συμπόνια. Μάταια... Τι σού είναι το υποσυνείδητο... Οι σκέψεις σου και μόνο σε προβληματίζουν, Όχι τίποτα σοβαρό, για να περάσουν οι στιγμές... Να γεμίζει το μυαλό ανόητες συζητήσεις, σε ένα διάλογο με ένα πρόσωπο και δύο προσωπεία... Και όλα, ενώ ήδη γνωρίζεις τι υφίσταται ή όχι... Είναι καθορισμένο...

 Σκέψη και όρια δε βαδίζουν πλάι - πλάι. Το ένα πετάει, το άλλο πατάει στη γή... Και 'συ, σαν ένα μπαλόνι με ήλιο, Μπορείς να πετάξεις, αλλά είσαι για πάντα δεμένο στη γη... Αν είχες χέρια, θα έλυνες τον κόμπο; Πιστεύω πως όχι... Τι λέω, σίγουρα όχι...

 Ίσως οι σκέψεις μας να γίνονται σύννεφα. Όσο περισσότερες, τόσο πιο σκούρο το χρώμα. Και όταν μαζεύονται πολλές, ξεσπάει μπόρα στο κεφάλι μας. Γινόμαστε μούσκεμα... Ομπρέλα δεν υπάρχει, όχι για τέτοια βροχή... 

 Και θα βραχείς... Και θα στεγνώσουν πάνω σου... Δεν έχεις άλλα ρούχα... Θα ζήσεις μ' αυτό. Κάθε μεταβολή θα διαγράφεται στο ύφασμα... 
Μέχρι την επόμενη βροχή...
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)